Hükümsüz...

Duygu ve mantık neden yaramaz ve anlaşamayan iki kardeş gibi acaba? Neden genelde biri diğerine söz geçiremez? Niçin hep insan "duygu"ya daha meyillidir? Doğasında mı var?

Bunları sorgularken acaba hangisi büyük kardeş olurdu diye düşündüm bir an :) Herhalde mantık olanı abi olurdu..Aslında iki abimi düşününce bu sonuca varıyorum sanırsam :) Düşünüyorum da, abimler de bu "mantıklı" ve "duygulu" adam rollerini layıkıyla paylaşmışken; ben hep ikisi arasında mekik dokuyan bir kardeş oldum.. hayatımdaki her alanda da görüyorum ki ikisinin karışımı olmuşum!   

Kararsızlıklarım da bu yüzden büyük olasılık!

Tereddüt etmeye başladığım an başlıyor gel-gitler.. 

Aslında şunu yapmam lazım (kime, neye göre?), mantığa göre (ama kimin mantığına göre?) ama ben bunu istiyorum (istediğimi mi sanıyorum, kalbim mi öyle hükmediyor, sen istediğini nerden bileceksin?). 

İç sesler bir türlü rahat vermiyor bu ara..

"Arada kalmışlık" duygusu yine karnıma vurulmuş tekme hissini yaratıyor...

Arada kayboldum..

Hükümsüzdür...   

EcE