Bu resmi biraz önce ağabeyimin facebook hesabında gördüm.. Bayram arefesinde, cumartesi günü Ankara'da tüm aile yemek yemiştik ve ertesi gün Samsun'a gideceklerdi.. Gittiler.. Resim de orda çekilmiş...
Mayıs 2005'ten beri Samsun'a gidemiyorum.. Gidemiyorum dedim çünkü aldığım tüm uçak biletleri ya iş yüzünden ya ekstra durumlardan dolayı iptal ettirilmek zorunda kaldı bu zamana kadar... Tatil zamanlarında da güney şehirleri tercih edildi..
Bu durumdan çok memnun değilim.. Hala gitmek istiyorum..
Gerçekten çok istesem, çoktan giderdim belki de bilemiyorum.. Yani bazen böyle düşünüyorum... ve kızıyorum kendime... Ayaklarım geri geri gitmiş gibi hep.. Hatırlatacaklarından kaçtım sanki hep.. Fransızca tabiri ile "Fuite en avant" yaptım.. Erteledim... ve gelecekten kaçtım.... Kaçıyor(d)um!...
Bu resim bu akşam beni, gördüğüm andan beri ağlatıyor!! Bizim evimizin önü.. Babamı burdan uğurladık.. Ağabeylerimle en hınzır, en komik anılarımı bu evde yaşadım! İlk sinememaya gidişim, bu evden çıkıp oldu :)
O kadar tuhaf ki.. kelimelerimle saklambaç oynuyorum bu sokakta şu an...
Neden bu kadar takıldım kaldım bu fotoya bilemiyorum... Bakıp bakıp duruyorum.. Son iki gündür de ruh halim çok iyi değil zaten.. Onun da tabii etkisi var ama bu fotoğraf bana çok şey anlatıyor... ve beni dürtüyor..
Ertelediğim şeyleri yapmak adına...
şimdiki aklım olsa, baba yadigarı evimizin satılmasına şiddetle karşı çıkardım... o zaman ki psikolojik durum sanırım hepimizde aynıydı. ve eminim, hepimizin şimdiki aklı olsaydı eğer; samsun'a gittiğimizde kalacak tek adresimiz olurdu. ve inan bana, ayakların hiçte geri geri gitmezdi...( 35'lik abin )
YanıtlaSil