Ruhlarımız hiç de hür değil...
Kendi yörüngemizde dönüp duruyoruz diyorum ya hep... işte ruhumuzu da çerçeveletmiş asmışız evimizin bir köşesine... ama kare, ama yuvarlak, ama dikdörtgen, ama yamuk.. Alan(ım-ız), çerçeve(m-iz) belli..
Karşısına geçmiş bakıyoruz çerçevenin; arada düz durmuyorsa hayat duvarında, elimizle düzeltip hizaya getiriyoruz. Ama içindeki resmi o çerçeveden ve/veya o çerçeveyi o duvardan hiiiiç çıkarmıyoruz. Haa çıkarmak istemiyoruz belki de... onu herkesin kendi beyni bilir.. birşey diyemem...
İçimden geldiği gibi davranmak/yaşamak isteyip de yapamadığım zamanlarda, ben de kendimi kanepede oturmuş duvardaki çerçeveme bakarken buluyorum! ve buna amiyane tabirle kıl oluyorum... Kendimi resmen hapsedilmiş, elim kolum bağlanmış gibi hissediyorum ve hissin bedeli de ağır oluyor... Bu zamana kadar çok derinlerde saklanmış ama konu "içinden geldiği gibi davranmak" olunca, istenmeyen ot hesabı egolarımız yıldırım gibi düşüyor ve hapsediyor belki de bizi... belki yanında bir tutam da çevre faktörü.. yarım çorba kaşığı aile baskısı... bir kibrit kutusu "karşındakinin tepkisi" korkusu...bir porsiyon endişe.. ne ararsan var çorbada... bütün kızlar toplandık şeklinde birden geliyorlar sana çat kapı... ya bir sakin olun, bir sorun müsait misin diye.. tek tek gelin yahu diyorum... tek tek algılamaya çalışıyorum kendi yarattığım ilüzyon ile.. karşılarında durmaya çalışıyorum ama o kadar çoklar ki.. beynin sorgulama katsayısı çarpıyor/çırpıyor bir de onları üstüne...
Ben onlara karşı zaman zaman savaşımı kazanıp içimden geleni yapıyorum... ama bazen de çok pis yenik düşüyorum.. Belki de en başta gelen "ego" seviyesini geçsek, 3 canımız da bitmeden oyunu bitirip, bu oyuna altın harflerle adımızı yazdıracağız :)
Ben yine de bu oyunu, başa dönme korkusu olmadan her seferinde oynamaya devam edeceğim... ısrarla..
Çünkü bu benim...
İşte o "her bir seviyeyi" tek tek atlayarak ve içimden geldiği gibi yaşamaya çalışarak :D
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder