Yanıl(sa)ma...

Foo Fighters dinliyorum üstüste... 

"So shame on me for the ruse"  derken aklıma düşüyor...

İnsanın kendini kandırması mümkün (mü)? Kendiyle oyun oynaması...

Hayatta bazen sapına kadar inanmak istediğimiz için, bazı gerçekleri görmezden geliyoruz...  

İç seslerimiz aklıma geliyor sonra..

Hani geçenlerde susmuştu ya...
İşte o... 

İç ses belki arada susar ama iç sesinden asla kaçamazsın! Suskunluğu elbettte geçicidir..

Ama ya dış ses!... dış sesinden kaçabilirsin çok kolayca... Kaçtıklarınla yüzleşmek içinse sadece  "içler dışlar çarpımı" yapmak lazım aslında... Hayatımın son yıllarında gördüm ki ben iç sesimle dış sesimi yüzleştirmediğim zamanlarda; sonuçları ertelediğim için, ertelediğim o sonuçlar yaşanınca hep daha çok üzülmüşüm... Üzülmeyi erteleyerek üzülme katsayımı artırmışım..

Bilinen gerçeklerden kaçarak...
Kaçmak isteyerek...
Saklanarak..
Yanıl(sa)malarına izin vererek... 

Aynada onlara bakıyorum şimdi... 

İçler dışlar çarpımı sonrası kendimi sadeleştirmek adına...

Sesli not : Foo Fighters fonda hala devam ediyor....