(Ş) Aş artık...

Bu ara kendimi farklı zamanlarda "yazmak" ve "blog"la ilgili çok düşünür buluyorum. Bir nevi gazete köşe yazarı gibi belirli periyodlarda yazmam gerektiği hissine kapılıyorum ve yaşadıklarımı günlük gibi paylaşmak istiyorum. İçimde birikenleri dışa vurmazsam da gerçekten beynim/yüreğim patlayacak gibi oluyor.

İş/güç sarmalında kendimi çemberin içinde bulup, dışında hissetme sorunsalımı; cümlelerim gibi yaşadığım devrik aşkların bende bıraktığı sorgulamaları ve bunun yarattığı melankoliyi, çevremdekilere sinirlendiğimde, içime atıp susmamı vesaire vesaire sadece yazarak dışa vurup atabildiğimi farkettim. Hatta yazıp paylaşarak mutlu da oluyorum. Sanki düşündüğüm ama söyleyemediğim kelimelerim ve onların cümle içindeki halleri; itiraf edemediğim duygularımı, kızamadığım kişilere/şeylere duyduğum öfkemi ve akabinde onlara aslında söylemek istediklerimi ve aslında hayattaki yanılsamalarımı yazıyorum. Yazdıkça rahatlıyorum, rahatladıkça da daha çok yazasım geliyor.  Bu kısır döngü hoşuma bile gidiyor ne yalan söyleyeyim:)

İlk blog yazımı okudum da şimdi... Blogun adının neden "alacaklılar" olduğuna dair...

Bir hayattan alacaklı olma halim, bir kavgam ve bir isyan durumum var ya.. işte o belki de hiç bitmeyecek... belki aradığımı hiç bulamayacağım... bu hayattaki mutsuz mutluyu oynama rolüm hiç değişmeyecek.. ve evet hayat her geçen gün yaşattıkları ile şaşırtacak beni...

Belki de... Ne bileyim şaşırıyorsa(k) her gün, her an.... hayat aslında bu(dur)... belki de beklentilerin dışında ve kontrol etmeye çalışılanların haricinde yaşanıyor hep gerçeklik... belki de şaşırmamak lazım... gülüp geçmeyi bilmek lazım.. gül.. geç... gül(g)eç olmak...

Çünkü hayat hep yaşayamadıklarımız(mış) gibi geliyor.. ama aslında özünde bildiğin hayat "budur" be abi... Eee hayat bi (dur) da demek istiyor insan bazen biliyorum o ayrı ama yine de şaşı bak ama şaşırma artık be Ece diyorum :)

Aş bunları... 

Sanırsam yazdıkça biraz olsun aşıyorum.. "şaşma"larımı azaltarak...

İşte bu yüzden bu blog var...