55'ten geri saymaca...

Hani ayaklar geri geri gider ya... hani hiç gitmek istemezsin bazı kişilere, bazı yerlere... sevmediğinden değil sadece kaçmak istediğinden... birlerinden, bir şeylerden, bir yerlerden... İşte bunlardan bir tanesinden artık kaçamayacağımı anladığım zaman, ani bir karar verip aldım biletimi; ayarladım kalacağım yerimi ve bastım gittim Samsun'a... 

55... Samsun aksanı ile kalın "e" ile okunan 55'e :) gittim... hani 7 yıldır ayaklar geçmişten kaçıyordu ya... çocukluk anılarımdan... babamla olan günlerden... büyüdüğüm mahalleden... oturduğumuz 4 farklı evden..  akrabalardan... yüzleşmelerden... 

Ne çok anlamı varmış dedim kendi kendime ya da ne kadar çok anlam yüklemişim yıllarca (kim bilir belki olduğundan fazla!)... Üç nokta ile biten cümlelerim... artıyor... Samsunla... 

Uçaktan indiğimde idrak edemedim tabii önce... Şehir yabancı geldi çok! Aidiyet hissi ise hiç gelmedi nedense...

Otele yerleştim hemen...ve şöyle bir meydana baktım.


Önce beni masa tenisine başlatan hocamın evine gittim. Yaşları bir hayli ilerlediği için karşımda farklı birilerini bulacağımı biliyordum ama "yaşlılık" gerçeği ile yüzleşmeye hazır değilmişim... Basitçe cümleleştireceğim : "çok kötü oldum". Cam kenarına oturup da aynı soruları 5 dk ara ile cevaplarken, gözüm de bir yandan ilkokul 2 sonrası ve ortaokul yıllarımda lojmanda oturduğumuz evin balkonuna ilişiyordu. Önündeki demirlerin üzerinden atlayıp eve geçerken her seferinde babamın kapıdan geçsene kızım demesini, annemin balkondan seslenip haydi artık Ece yemek hazır gel eve demesini, abimlerin Samsun'a gelişlerinde (kendimi anlayabildiğim ortaokul yıllarımda, abimler üniversitede oldukları için) benimle sürekli uğraşmaları aklıma geldi... Gözlerimin önünden bu anılar geçerken, ben yine aynı sorulara aynı cevapları verdim C. hocama karşı... Cevaplarım hep aynıydı ki zaten.. Hiç değişmemişti aslında.. Her ne kadar ben çok değişmiş olsam da hayatımdaki sorulara cevaplarım aynıydı... 

Ordan çıktım... attım aslında kendimi dışarı... hüzün bastı ve bir kaç göz yaşı gezindi yanakta... lojmanın resmini çektim önünden geçerken ve yola devam ettim... Annemin en yakın arkadaşının evine doğru...Giderken Birtat Pastanesi'nden tatlı aldım tabii ki... 56'larda yavaş yavaş yürüdüm.. Boylu boyunca... İşte o 56'ları, hoşlandığımız erkekleri görebilmek adına boydan boya turladığımız ergenlik zamanları da peşimden benimle geliyordu... sessizce yürüyordu arkamda... 

İlk erkek arkadaşım Ö.'nün evinin önünden geçtim.. Babamın bana, bu durumu öğrendiğinde "her yaşta yaşanması gereken şeyler vardır ve bu çok doğal" deyişini ve benim şaşırma ile karışık rahatlama anımı hatırladım.. Ortaokul 3'teyken ben... Derken yokuşu çıkıp evine geldim N. Teyzenin.. Onunla uzun ve tadı damakta kalan sohbetler ettik, tam hüznü atıyorum derken yaşanan bir diyalog ise aldı götürdü beni... Küçükken ona gittiğimizde hep misafirliğin sonlarına doğru arka odaya geçip uyurdum. Beraber yemek yedikten sonra "Haydi geç yine arka odaya uyu biraz istersen yorgunsundur yoldan geldin" demesin mi N.Teyzecim.. Gözlerim doldu ama yanakta gezinmesine izin vermedim bu sefer su parçacıklarımın...

Sonrasında teyzem, oğlu ve dayımlar ile buluştuk ve beraber akşam yemeği yedik. Herkesin aynı anda bir araya gelmediği belki de nerdeyse o 11-12 sene hiç geçmemiş gibiydi sanki... Akşam dayımlar beni otele bırakıp da yalnız kaldığımda elim defterime gitti ve uzun uzun yazmak istedim.. ama yapmadım.. tadı damakta kalsın, düşmesin kağıda dedim... Neden otelde kaldım derseniz; aslında işte bu zamanlardan sonra sadece kendime kalabilmek, kendimle konuşabilmek içindi sadece.. İyi de etmişim... 

Ertesi gün babama ziyarete gittim... Önce bulamadım onu... aradık bir 15 dk...  kendimi hazırlama süreci oldu öncesinde aslında... Yanıbaşına oturup biraz sohbet ettim... Bir kadeh rakı olsa keşke dedim :) İronik... Dedim akşam senin için içeceğim bir kadeh sen merak etme... Bugün yani Mart ayının 27si onun doğum günü aslında.. Ben de bugün yazıyorum.. Bu da ironik herhalde... Hüzünlendim.. Adabına uygun olsun diye ortaokulda zorla ezberlettikleri ve aklımda kalan 1-2 duadan okudum (babam istemezdi herhalde bunu ama olsun) ve şehre döndük. Döndük derken, abla/anne karışımı bir sevgi beslediğim lise hocam S. ve eşi E. götürdü beni babamın yanına...sağolsunlar.. sonrasında S. ile uzuuuun bir muhabbet sarmalına girdik.. Kah güldük kah hüzünlendik... Sanki hiç o kadar uzun zaman olmamış, zaten hep görüşüyormuş gibi idik... herkes herşeyi zaten biliyor gibi... tat damakta hala...hiç de gitmeyecek zaten biliyorum...ne güzel:)  

Akşamında da kuzen ve eşi ile rakı muhabbeti.. Babama sözümü tuttum.. Ama işte duygusallık, afallama durumu, yorgunluk vs vs..den midir nedir ben bayağı güzel oldum.. "İçelim güzelleşelim"in hakkını verdim... Sonuna kadar:) Kuzenle de yıllarca ertelediğimiz muhabbetlerden dolayı olsa gerek, o kadar çok konuştuk ki, hiç susmadık bütün akşam...

Son günümde de yine akrabalar... biraz deniz havası.. ordan da ver elini havalimanı... 

Pazar akşamı eve girdiğimde bir ağırlık çöktü resmen... Yaşadıklarım biraz ağır geldi sanırsam... Uyku moduna geçiş ile 7 yıldır ertelediğim seyahatimi sonlandırdım... 

Sözüm o ki ertelediğiniz şeyler varsa kesinlikle yapın.. Ben 55'ten geri saymaya başladım.. ertelediklerimi listemden teker teker çıkararak :) 

Ruhu hüzünlendirmek de inanın her zaman kötü değil (miş)...

Bugün hatta, yine ertelediğim başka birşeyi yaptım ama onun detayı da bana kalsın...

 

Özetle, varsa gitmek isteyip gidemediğiniz bir yer, yapmak isteyip de yapamadığınız şeyler; aramak ya da görmek isteyip de kaçtığınız kişiler, aklınıza ne gelirse... ertelemeyin... bırakmayın yarına... 

İyi geliyor...

P.S. : Günlük gibi oldu bu yazı biliyorum ama yazmak istedim sadece.. ve paylaşmak...
         Resim de kaldığım odadan... gün doğarken ...